збожжа, сала і палатна каштуе яму вера ў забабоны. А раз дорага плаціш, дык хочаш-ня-хочаш, а вер!
Лепшага аргуманту стары селянін ня мае ў сваёй веры, як толькі тое, што яна яму дорага каштуе.
Селянін паглядае на комсамольца так падазрона нібы бачыць у яго рогі на ілбе і закручаны хвост, ззаду.
„Мёйца, сына і сьвятога духа, аман!“ — бармоча ён набожна.
Пасьля такіх абараніцельных слоў ён супакойваецца і лагадней пазірае на комсамольца.
Грышка маўчыць. Глядзіць у даль дарогі.
Едуць ужо некалькі гадзін.
Абапал камяністай дарогі пераліваюцца ў розныя колеры палосы сялянскіх шнуроў. Хаткі выглядаюць вялізарнымі гнёздамі, а дрэвы і гайкі на далёкіх узгорках вабяць да сябе ў цянёк…
Сонца пячэ ў твар, у плечы.
І неяк усё гарадзкое, шумлівае: сходы, лекцыі і рознага гатунку праца, адплывае ад Грышкі ўдаль, як даўно мінулае, як лёгкі ўспамін.
Комсамольская бадзёрасьць і задор забаюкваюцца ў калысцы глухой беларускай дарогі паміж старадаўнімі дуплаватымі дубамі…
Ад маруднай язды на Грышку нападае дрымота. Не памагаюць і комсамольскія вясёлыя частушкі, якімі ён сябе падбадрывае час-ад-часу.
З кожнай вярстой, з кожнай міляю цяжар адзіноты і нудзьгі расьце. А калі позна вечарам ён прыехаў у вёску Сьвяты Камень, — яму здавалася,
