Начлежнікі сьпяць пад цёплымі кажухамі. Заснуў і Антон Ліпчонак. Ня сьпіць толькі Грышка, які з няпрывычкі ня можа заснуць. Таксама ня сьпіць адзін высокі селянін, гадоў пад сорак.
Селянін кідае сухія галіны на вогнішча і памалу, уважліва пераварачвае абсмаленым кіем бульбу, якая пячэцца ў гарачым прыску.
Водблеск агню разьлівае розныя колеры на васкова-бледны твар селяніна. Апушчаныя ўніз, пакітайску, вусы вызначаюцца на яго твары, як пара чорных стужак. Упаўшыя карыя вочы праз меру блішчаць вялікімі зрэнкамі. У іх захованы шматгадовы таемны зьдзіў старой пушчы і іронічная ўсьмешка над усім новым. Селянін увесь у мінулым, вырваны з сівізны старых вякоў.
Як старадаўны жрэц пры набажэнстве перад богам агнём, выглядае селянін.
Недалёка шушукаецца на розныя лады лес, вабіць і пагражае…
Працягла і сумна завылі ваўкі з далёкай пасекі і хутка змоўклі, толькі далі аб сабе знаць.
Селянін пачаў пільна прыслухоўвацца.
— Зноў ваўкалакі, — бурчыць ён з-пад чорных вусоў, зноў…
— Якія ваўкалакі, што ты? — пытаецца Грышка.
— Каб я здох, калі гэта няпраўда, — прысягнуўся селянін. — Іх шмат у нашай аколіцы.
Яго голас грубы, надтрэснуты і хрыплы, як стары звон. Яго орыгінальная кляцьба вельмі пасуе да дэкорацыі беларускай летняй ночы.
