Вось калі настала шчасьлівая гадзінка пісаць. Ніхто перашкаджаць ня будзе.
Дзяк зморшчыў лоб, напусьціў на сябе сур‘ёзнасьць схімніка-летапісца, выняў са століка атрамантніцу з ручкай і давай шукаць паперу, якая была даўно прыгатоўлена. Пароўся дзяк па ўсіх куткох пакою і не знашоў паперы.
— Тым лепей, — сказаў ён. Зьняў з паліцы запыленае, старое эвангельле і давай яго лістаць. Шырокія, белыя палі на старонках эвангельля як-бы самі прасіліся:
— Пішы на нас. Мы даўно чакаем цябе!
Дзяк аж падскочыў з радасьці.
— Няйначай, сам дух сьвяты накіраваў мяне на гэтую сьвятую кнігу. На ёй і буду пісаць.
Дзяк разлажыў эвангельле, умакнуў ручку ў атрамант ды ўжо хацеў пісаць, але раптам усхваціўся.
— Няможна сталёвым пяром паганіць сьвятое эвангельле. Калісьці летапісцы пісалі гусінымі пёрамі.
Ледзь нечысьць мяне не заблытала. Але дзе цяпер дастанеш гусінае пяро?
Зноў бяда. Дзяк засмуціўся. Раптам стукнуў сабе пальцам у лоб і павесялеў.
— Калі няма гусін га, дык будзе добра курынае пяро!
Дзяк гэт. ня толькі думаў у сябе ўнутры, ле праб сіў словамі на ўсю хату на царкоўны лад:
— Калі няма гусінага, дык будзе добр курынае пяро!
