вы тады капашыліся ў кучы гарохвінаў і палахліва ўядаліся ў хварбаваныя бакавыя плянкі, уядаліся смагла даўгімі, жылістымі, тонкімі пальцамі-спрунжынамі.
— Што, бацюшка, трасе? — ляніва пытаўся фурман, — вядома, грэбля паганая, чартоўская дарога. Но-о-о! Ка-аб цябе!
Чорнае паліто нічога не адказала. Яно пільна і моўчкі пазірала на дугу.
Бацюшка выпадкова даведаўся, што ў яго пархавіяніна жонка памірае. Той ня кліча яго, духоўніка. Ня хоча паспавядаць жонку перад сьмерцю. Мабыць, пуд жыта шкадуе.
Бацюшка надумаўся і сам паехаў. Усё роўна жыта не падаруе…
Доўга ехалі яны.
Бацюшка напалавіну драмаў. Яму здавалася, што вечна будзе ён ехаць па гэтай старой грэблі і ніколі да вёскі не дабярэцца. Ад грэблі да вёскі Дубаўцоў было вёрст пяць.
Бацюшка спаў моцна, бо выбраліся на гладкую дарогу.
— Бацюшка, бацюшка! — будзіў яго фурман.
— А-а? — пачуўся з-пад капялюха тлусты і лянівы голас.
— Мы прыехалі.
Бацюшка пачаў азірацца па бакох.
Дзядзінец.
Па шырокім дзядзінцы ёрзалі падсьвінкі, ружовыя, з рэдкай шарсьцінкаю. Яны круцілі Шаблон:Перанок-пачатак
