печы быў аддадзены патэльні, на якой пякліся пшанічныя бліны.
Старая варочала вілачнікам гаршчкі, здымала зьверху шумавіны, пробавала на смак страву, але галоўная ўвага яе была зьвернута на патэльню
З блінамі. Глядзела на іх, пільнавала, як пільнуюць заядлага злодзея.
Старая завіналася не на жарт. Рукамі лезла ў печ у самы агонь, падхваціць патэльню пальцамі, смаргане па гарачаму поду, пераверне блін і зноў падсуне патэльню к загнету.
Проціў печы на высокім тапчане, засланым бялюткім абрусом, ляжаў вялікі стос бліноў, адзін на адным, як сарваная капа круглых месячыкаў з неба або як куча грамафонных пласьцінак.
Гаспадарскі сын, белавусы, румяны селянін, поркаўся над старым хамутом, а яго жонка стаяла нагнуўшыся над калыскай і супакойвала плачучага дзіцянёнка.
Такі абразок сустрэў зьбянтэжанага папа ў сялянскай хаце.
Печ дыміла, і лёгкае воблачка дыму трохі зьмякчала рухлівыя абрысы хатніх, апранутых у шэрыя саматканкі.
Высокая чорная постаць папа выглядала, як здань, што во-во расплывецца і заценіць усю хату.
— Дык во, бацюшка, і гаспадыня мая! бліны пячэ і ня думае паміраць, кажа — часу няма.
— Што і да бацюшкі пагалоска пашла аб маёй сьмерці? — пачуўся злосьліва-кплівы голас з пры-
