Гэта старонка не была вычытаная
— Сяргейка… сыночак… родненькі…
У Панасюка ледзь стрэльба ня выпал з аслабленых пальцаў.
Варкатлівы, пяшчотны, слабы, дрыжачы голас роднай маткі пранік у яго істоту, запоўніў яго вушы мэлёдыйным, ціхім звонам, ахмяліў яго кроў нейкай жаласьлівай радасьцю, аслабіў напорнасьць усяго цела.
— Матанька… матанька… — шапталі гарачыя вусны,
— Наперад… наперад…
Старая лавіла рукамі паветра, шукала апор. Вандзелак выпаў з яе рук.
— Пасьля, маці… Пасьля… Цяпер няма калі… — прагава ыў Панасюк чужым, далёкім голасам.
Зноў акрэп.
Яшчэ мацней, чымся раней, рукі сьціснулі стрэльбу.
З блізкай вёскі Гладышоў набліжаліся енкі дзікай роспачы…
