зрабіў такіх вялізных памераў, што вымушан быў пакінуць яе на месцы пабудовы, як помнік майго глупства, каб ён заўсёды нагадваў мне аб тым, што ў далейшым трэба быць разумнейшым. У наступны раз я быў больш практычным. Праўда, я і цяпер пабудаваў лодку бадай за поўмілі ад вады, бо бліжэй не знайшоў падыходзячага дрэва, але затое цяпер я дапасаваў яе велічыню і вагу да сваіх сіл. Бачачы, што мае намеры на гэты раз могуць быць выкананы, я цвёрда рашыў давесці іх да канца. Амаль два гады я праваждаўся з пабудовай лодкі, але я не шкадаваў аб гэтым: упэўненасць, што я ўрэшце буду мець магчымасць плаваць па моры, поўнасцю ўзнагароджвала мяне за маю працу.
Трэба аднак зазначыць, што мая новая пірога зусім не адпавядала першапачатковай маёй задачы, — той задачы, якую я ставіў, калі будаваў першую лодку. Яна была такой малой, што не было чаго і думаць пераплысці на ёй тыя сорак міль ці болей, якія аддзялялі мой востраў ад матэрыка. Такім чынам мне прышлося развітацца з гэтай марай. Але ў мяне з’явіўся новы план — аб’ехаць вакол вострава. Я пабываў ужо аднойчы на супроцьлеглым беразе, і адкрыцці, якія я зрабіў у тую экскурсію, так зацікавілі мяне, што мне яшчэ тады вельмі захацелася агледзець усё ўзбярэжжа вострава. І вось цяпер, калі ў мяне была лодка, я захацеў, што-б там ні было, аб’ехаць морам увесь востраў.
Прыступаючы да гэтага падарожжа, я дзейнічаў не абыяк, а з разлікам. Я зрабіў
