Ён жвава павярнуўся да мяне.
— Многа рабіць, добра рабіць: вучыць дзікіх людзей быць добрымі, разумнымі, рабіць ім новае жыццё.
— Дармо, мой друг! — уздыхнуу я. — Ты сам не ведаеш, што кажаш. Куды там гэткаму невуку, як я, вучыць дабру іншых!
— Няпраўда! — усклікнуў ён з запалам. — Мяне вучыў дабру, іх будзеш вучыць.
— Не, Пятніца, — сказаў я рашучым тонам, — едзь без мяне, а я застануся тут адзін і буду жыць, як жыў раней.
Ён зноў спахмурнеў; потым раптам падбег да ляжачай непадалёк сякеры, схапіў яе, прынёс і працягнуу мне.
— Навошта ты даеш мне сякеру? — спытаў я.
Ён адказаў:
— Забі Пятніцу!
— Навошта-ж мне цябе забіваць? — сказаў я. — Ты нічога мне не зрабіў.
— А навошта гоніш Пятніцу прэч? — накінуўся ён на мяне. — Забі Пятніцу, не гані яго прэч.
Ён быў сапраўды пакрыўджаны. Я заўважыў на вачах у яго слёзы. Словам, прывязанасць яго да мяне была такая пэўная, што мне, мусіць, не удалося-б пахіснуць яго рашэнне, каб я гэтага і сапраўды хацеў. Я тут-жа сказаў яму і часта паўтараў потым, што ніколі больш не буду гнаць яго прэч, пакуль ëн хоча заставацца са мной.
Такім чынам я канчаткова ўпэўніўся, што Пятніца навекі адданы мне, як ўпэўніўся і ў
