— Але калі нават яны і шчасліва даехалі дамоў, — казаў стары, — дык і тады яны не вернуцца. Так я думаю хоць, зразумела, брацца за гэта не магу. Яны былі страшэнна напалоханы вашым нечаканым нападам: ды яны-ж ніколі дагэтуль не чулі стрэлаў, і мусіць, засталіся ў поўнай упэўненасці, што таварышы іх загінулі не ад чалавечых рук, а былі забіты громам і маланкай. Вас-жа двух — цябе і Пятніцу — яны палічылі за разгневаных духаў, якія зляцелі з неба, каб іх знішчыць. Я сам чуў, як яны казалі аб гэтым адзін аднаму. Яны не могуць уявіць сабе, каб просты смяротны мог выпушчаць полымя, гаварыць громам і забіваць на далёкай адлегласці, нават не замахнуўшы рукой.
Стары казаў правільна. Пасля я даведаўся, што доўгі час аніводзін дзікун не паказваўся на маім востраве. Відаць, тыя чацвёра ўцекачоў, якіх мы лічылі загінуўшымі, вярнуліся на радзіму і сваімі расказамі напалохалі сваіх землякоў. Мажліва нават, што ў іхнім племені склалася паданне аб зачараваным востраве, як недаступны для смяротных, бо кожны, хто ступіць на бераг гэтага вострава, будзе спалены нябесным агнём.
Але ў той час я гэтага не ведаў і ўвесь час чакаў нападу дзікуноў. І я, і мая маленькая армія былі заўжды гатовы да бою: нас-жа цяпер было чацвёра, і хоць-бы з‘явіліся да нас сотня такіх слабых ворагаў, мы не пабаяліся-б памерацца з імі сіламі нават у адкрытым полі.
Аднак, бачачы, што дзікуны не з‘яўляюцца,
