Але, дабраўшыся да грэбня ўзгорка, адкуль адкрываўся від на ўсю паўночна-ўсходнюю частку вострава, што спускалася да мора адхоннымі лясістымі тэрасамі, яны спыніліся і зноў пачалі крычаць. Доўга крычалі яны і паасобку, і ўсе разам, нарэшце, не дачакаўшыся адказу і, мабыць, баючыся далёка адысці ад берагу, селі пад дрэвам і пачалі раіцца. Заставалася толькі, каб яны паснулі, як тыя, што прыехалі ў першай партыі, тады перамога была-б за намі. Але страх не дае заснуць, а гэтыя людзі, відаць, баяліся, хоць і не ведалі, якая ім пагражае небяспека і адкуль яна можа прысці.
Тут капітану прышла ў галаву даволі дасціпная думка. Ён сказаў:
— Каб яны рашылі яшчэ раз падаць сігнал стрэламі сваім прапаўшым таварышам, мы маглі-б кінуцца на іх і акурат у тую хвііну, калі яны стрэльнуць і калі, значыцца, іхнія стрэльбы будуць разраджаны. Тады ім нічога больш не застанецца, як здацца, і справа абыдзецца без кровапраліцця.
План быў нядрэнны, але, каб выканаць яго, мы павінны быць на досыць блізкай адлегласці ад ворагаў у той момант, калі ён зробіць залп, і дабегчы да яго раней, чымся стрэльбы будуць зараджаны. Аднак, пытанне гэтае засталося адкрытым, бо вораг і не думаў страляць. Прайшло шмат часу. Мы ўсё сядзелі ў засадзе, не ведаючы, на што адважыцца. Нарэшце, я сказаў:
— На маю думку, нам няма чаго і думаць што-небудзь рабіць, пакуль не надыдзе ноч.
