Гэта старонка не была вычытаная
Добра жылося, як быў, ён, бывала,
Зьнёс у Сібір галаву…
Маўчыць незнаёмы… Лучына шугае;
Дзеці ў куточку сядзяць;
Сьлёзы кабета рукой абцірае;
Стала аб горы казаць:
— „Бяды мала зналі, ня кепска жылося; —
Кароўка, конік свой быў,
Сьвіней і авечак патрохі вялося, —
Ня горш, як другія, ён жыў.
Мяне як любіў і дзетак маленькіх —
Сумна аб гэтым казаць:
Ён сьмерці прасіў, даражэнькі, —
Цяжка было пакідаць.
Слухаць маленьні яго не хацелі,
Людзі бяз сэрца былі, —
На ногі і рукі жалезы адзелі, —
К сонцу бліжэй павялі…
Мяне ўсьлед пагналі з роднае хаты,
Быццам ня трэба і жыць.
Хто не сьмяяўся: бедны, багаты,
Мне ўсё жыцьцё не забыць.
Хлеба прасіла — плёвалі ў вочы
Вёскі аднэй мужыкі.
За што ліла сьлёзы ўдзень і ўночы,
Росячы іх асьмякі?
