Старонка:Завіруха (1929).pdf/11

ЖЫЦЬЦЁ

Заснула ноч, падняўшыся за хмары небасхіла,
Над лесам стогнучым і поўным сьлёз балот…
І вось над возерам жывых чырвоных вод,
Дзе цень крыжоў — народ, а ўся зямля — магіла,
Радзіўся раніцы нявіданы усход.

І сонца іскрамі агня зайграла над крыжамі,
Вясёла зашумеў адвечна сумны бор…
Дзень новы асьвяціў жыцьця ўсяго прастор,
А вецер з полымем над соннымі палямі
Свабоды ткуць ужо чаруючы узор.

І рукі новых дзён зламалі вечнай ночы крыльлі,
Арлом падстрэленым яна зьляцела ўніз…
І бляскам вогненным замігацела высь…
І зьліўся дзень зямлі ды з ноччу небасхіла,
Як добрых дзьве душы навек яны зьлілісь.