Гэта старонка не была вычытаная
А вецер сьвішча… стогне… плача…
Сьнег беліць родныя загоны,
Мароз-траскун на полі скача,
Ён птушак не здагоніць.
II. НА ЧУЖЫНЕ
Цёпла тут. Сьнягі ня ўюцца.
Спачываюць птушкі,
Але штосьці не пяюцца
Песьні-весялушкі.
Па дарозе ў край далёкі
Шмат хто з іх загінуў,
І тут ім няма палёгкі, —
Не свая краіна.
Цераз моры-акіяны
Думка іх нясецца
У той бок, дзе край каханы,
Цяжка дзе жывецца.
Яны ведаюць: там бура
Гнёзды раскідае,
Поле роднае віхура
Сьнегам замятае.
Яны знаюць: жыць там трудна
Вераб‘ю, сініцы…
А вясны чакаць як нудна!
Вясна толькі сьніцца.
