|
Мяжою вузкаю ішоў я родным полем,
Мой хмуры твар чапалі жыта каласы,
Шапталі мне яны чароўну казку волі,
Манілі на прастор — у сьвет жыцьця красы.
Пеў пташак стройны хор у паднябеснай высі,
А на зямлі трашчалі кавалі-стракозы…
Шмат кветак між травы вяночкамі спляліся
І пах свой разьлілі, каб быў я нецьвярозы…
Хацелася мне пець… хацелася маліцца,
Хацелася за ўсё прынесьці сьвету дар…
Зірнуў я ў сіню даль… аж бачу мітусіцца
Між хвалі каласоў дзяўчыны белы твар.
Застукала ў грудзях… туман спавіў мне вочы…
Хацеў я уцякаць, нібы яе ня бачыў…
Яна-ж — жывая здань… Жартуе і рагоча
І бліжай да мяне, падняўшы рукі, скача,
Прыгожы, гібкі стан, а вочы, нбіы зоркі,
А валасы — нібы травы шаўковай пук…
І чую раптам я салодкі сьпеў гаворкі,
Які і узбудзіў у грудзях сэрца стук.
„Прыгожы, мілы мой, ідзі у хвалі жыта,
Спазнаеш ласку ты загінуўшай дзяўчыны.
|
