Старонка:Завіруха (1929).pdf/128

З красою гэтых ніў душою будзеш зьліты…
Я веру, дарагі, што тут мяне ня кінеш.
Ці помніш ты лясок, гамонку дрэў шумлівых,
Ці помніш погляд зор у вечнай сіняве,
Калі ў каханьні мне ты кляўся жартаўліва,
Пад зьзяньнем месяца ля рэчкі на траве?
Ці помніш, калі ноч свае паслала чары,
Як шчадна прыхіляў к гарачым губам шчокі?
І рой дзявочых дум разьнёс, як вецер хмары.
І шчасьце ты спазнаў там з птушкай сінявокай,
Спазнаў мяне?.. Няўжо мінулае каханьне
Загінула ў цябе?.. Твой дух жывы
Ня думаў мець са мною тут спатканьне,
Каб шчасьце зноў спазнаць у полі між травы?..
Ідзі ка мне!..“ „Яна!. Загінь-жа ты, загінь…
Яшчэ вясною… ты ў рэчцы затанула…
Але твой твар… твой погляд вочак сініх…
„Ідзі ка мне“ паціху, як тады шапнула…“
Ага, спазнаў!..“ панёсься рогат гучным звонам,
У шуме каласоў далёка дзесь заціх…
„ратуйце!..“ крыкнуў я, нібы шалёны,
Калі сустрэўся зірк яе вачэй жывых…
… І помню, як праз сон я дзіўны сьвіст у полі,
Як віхар гнуў к зямлі калосься ўсе сьцяною,
А ў небе гром грымеў, так моцна, як ніколі,
І некі баль чарцей спраўляўся нада мною…
..................
..................