|
Спрадвеку тут шумяць кусты,
Яшчэ да зор узбуджанага гаю,
Спрадвеку стогне лес,
Як з ворагам ў апошняй бойцы раць,
Як мора, гразь балот
Калышэцца ад краю і да краю, —
І віхру страшнага
Ніколі тут нікому ня уняць.
І бураломныя гады,
Як хмары чорныя нясуцца над зямлёю…
Ўсё ломяць на шляху…
А кволых ўсіх людзей мяняе новы род.
І хутка ўсё бяжыць,
Нібы у летні дзень авечкі чарадою
Імчацца з поля ў хлеў,
Як ночку цёмную узьдзене чуць усход…
...............
Узьнялася вось новая бура, —
Цені ўстаюць з беларускіх балот…
Жыцьцё ўсё — дзе сьмерць і хаўтуры,
Дзе крыж і магіла — людзей карагод.
|
