Гэта старонка не была вычытаная
Край родны! Сонца тваё узыходзіць!
Бачыш — хмару расьсек, вунь, прамень…
Чуеш ты крыкі: к Свабодзе! к Свабодзе!
Ноч памірае… Зьяўляецца дзень!
А бура ня ціхне… О, вечная бура!
Ты віхрам зьмятаеш да лепшага шлях;
Ты нішчыш няволю, зьнявагу, пануру,
Ты слабаму — радасьць, а моцнаму — страх!
Зьмяшаліся… людзі, пажары і крыкі… і
Сьвінцовы дождж мые усходы вясны…
Народ ужо верыць, што будзе Вялікім,
Што праўдаю стануць чароўныя сны!
Яго парадзілі бясстрашныя хвалі,
Ён вечнае буры малое дзіця…
І бурай нясецца к няведамай далі,
Шукаючы: Сонца!.. Свабоды!.. Жыцьця!..
1921 г.
|}
