|
Ня страшна мне зусім
Мінулых дзён пазбытая няволя…
Я ад яе уцёк, замкнуўшы за сабою
Жалезныя вароты…
І блукаю цяпер між небам і зямлёю,
Нібы жабрак сьляпы, хаджу я каля плоту
І вобмацкам шукаю долі…
Ужо даўно
Праз чорны дым паўдзённага туману
Гляджу я ў потнае вакно
Вялікай будучыны…
Мне хочацца разьбіць яго… разьбіць і глянуць, —
Якія колеры хварбуюць новы сьвет?..
Вы чуйце: я — поэт,
Але мяцеліцы сьвінцовых куль
Я не баюся…
Схаваныя ў магілах гурбы цел,
Ня многа вырастуць, калі там лягу я…
Наперад рвуся!..
Змагаюся бясконца,
Пакуль
Ня ўбачу яснага з-за хмар няпраўды сонца.
|
