|
(Памяці пецярбускіх рабочых, расстрэленых 9 студзеня 1905 г.).
І цяпер нібы енкі чуваць
Бедных матак, галодных дзяцей.
Як цар рускі загад даў страляць
Ля палацу рабочых людзей.
Кроў лілася ракою тады
(Бо тырану было яшчэ мала…
Тэй крыві засталіся сьляды, —
Сьцяг працоўны яна хварбавала.
Час мінуў… Загінуў той цар…
Трон паломан работніцкім рухам…
І узьняўся вялікі пажар,
Які іскраю быў ў Пецярбургу.
Ён спаліў ўсю няволю і зьдзек,
Дым ахвяры данёс аж да неба…
І стаў вольны цяпер чалавек,
Стаў жыцьцё будаваць ён, як трэба,
|
