Старонка:Завіруха (1929).pdf/49

ВЕДАЙ, СЬВЕТ…

Ведай, сьвет, што я сын мужыка-бедака,
Які доўга ў няволі стагнаў…
Ўзгадавала мяне яго чорна рука,
Акупала нядолі адвечнай рака,
Голад, холад мне ў твар пазіраў…

Дні ішлі… Ў беднай вёсцы пеў песьні народ,
Разганяў гэтай песьняй нуду…
Ў полі жыта ў снапох, нібы той акалот,
Хата згінуўшая ўся, хлеў стары без варот,
Вось якую я бачыў бяду…

Усе казалі, што й сын, як і бацька-мужык,
Перад панам свой горб будзе гнуць…
Што з другімі людзьмі ён ня пойдзе улік,
Запрацуе сабе лапці з ліпавых лык,
Вольнай песьні ня будзе ён чуць.

І запала тады іскра ў сэрца грудзей,
Запаліла там помсты пажар,
І з агнём тым у сьвет я пашоў да людзей,
Песьні сам пачаў пець я пра волю сьмялей,
Каб быў кожны сабе гаспадар.