Гэта старонка не была вычытаная
Бач, ад песьні маёй скалыхнуўся ўвесь сьвет,
Сонны край я ураз разбудзіў…
І на тым кургане, дзе сьпяваў сумна дзед,
Дзе мінулай няволі ня змыт яшчэ сьлед,
Прамень шчасьця ужо засьвяціў.
Паўстаюць, як з зямлі, рвуцца к волі з цянёт,
Песьня ў сэрцы спаткала адгук!
Йдуць да сонца яны, йдуць к жыцьцю — напярод;
Абагрэцца хутчэй, асушыць кроў і пот,
Загаіць мазалі чорных рук…
Ведай сьвет, я вясковы, — мужычы сынок,
Я пяю, што пяе селянін…
А ты чуеш? іграе заводаў гудок,
У кузьні гучна зьвініць каваля малаток, —
Пра адно мы пяем, як адзін!
23-V 1921 г.
|}
