Старонка:Завіруха (1929).pdf/9

ЗАВІРУХА

Над балотам гудзе завіруха…
Ведзьмай носіцца з краю да краю,
І зьмятае з зямлі жыцьця пацяруху…
Неба сьвінцовым дажджом палівае.

Бура ломіць дубы і бярозы-сталеткі,
Выварочвае хвоі з карэньнем…
І ўзыходзяць з-пад сьнегу чырвоныя кветкі, —
Непагоды шалёнай насеньне.

Мы засыпаны сьнежнымі іскрамі,
Ломім ногі ў гальлі буралому…
Крычым сонцу: „Блізка мы, блізка мы!
К сьвету Вялікаму! Новаму!“

Нам ня страшна мяцеліца сьмерці,
І напевы хаўтурныя ветра…
Ўсё жыцьцё нам прыходзілась мераць
Агнявыя балоты і нетры.

Завіруха як сьвішча — мы слухаем…
Песьцяць сэрца жалобныя песьні…
Сьвет стары яна сьмела парухае, —
Гэта бура зімы на прадвесьні.