Старонка:Завіруха (1929).pdf/92

НЕВЯДОМАЯ

Яна дрыжачаю рукою
Душы маёй кранула струны
І падняла над галавою
Вянок поэта — дар фортуны.

Сказала: грай, поэт, бяз жалю,
Твая хай ліра не заплача…
Вясёлы сьпеў пачуюць далі,
А сьлёз і блізка не пабачаць.

Яе я болей слоў ня чую,
Але вясёла, гучна граю…
І толькі цяжка сам сумую,
Бо сын гаротнага я краю.

1922 г.