Гэта старонка не была вычытаная
А за гаем ізноў
Пацягнулісь палі:
Тут чакаюць зярна
Ніўкі сьвежай ральлі…
А як зьмеркі зыйдуць,
Заснуюць чорну ніць, —
Ўся прырода тады
У задуме стаіць.
У абоймах начы
Засыпаюць кусты,
Нікне гоман лясоў,
Не шапочуць лісты.
Задыміцца рака,
Сьціхнуць скрозь галасы,
І падуць на траву
Кроплі сьветлай расы…
Ўсю аздобу тваю,
Беларусь ты мая,
І тваю яснату —
Эх, люблю-ж моцна я!
|}
|
РОДНАЙ СТАРОНЦЫ. Ізноў навісьлі хмары Але я цьвёрда веру, Табе, мой краю родны, |
