Мне шкада, што ў гэты дзіўны вечар
Не са мной ты, сябар мой далёкі.
Я успомніў, як калісь з табою
Ў гэты самы гай мы прыхадзілі,
Як сьпявалі песьні разам з лесам,
З ім свае і думкі мы дзялілі.
А цяпер… адзін сюды хаджу я…
Адгукніся, кветка, адгукніся!
На знаёмай сьцежцы марай сьветлай
Хоць на момант, мілая, зьявіся!..
|}
|
Сумуюць і людзі, і дрэвы, й зямля;
Чакаюць вадзіцы і кветкі й ральля.
Пануе ў прыродзе наўкол цішыня;
Прырода чакае дажджлівага дня.
Вось чорная хмарка з-за лесу ідзе,
Грымоты й маланку з сабою вядзе;
Расьце і расьце, абняла небасхіл.
Схавалася сонца, бы ў цемру магіл.
Вось вецер узьняўся, у дрэвах шуміць;
А ў хмарах грахоча, гудзіць і блішчыць.
Чутна вялізарная моц у грамох…
Пасыпалісь кроплі дажджу, як гарох.
І рада прырода вадзіцы папіць;
Наўкола ўсё сьвежа, вясёла глядзіць…
Прайшла навальніца, — грахоча здалёк;
Як музыка — грае вясновы грамок.
Вось сонца зірнула праменьнем сваім —
Вясёлка ўсьміхнулася ласкава ім.
Сьлязінкі уцехі на красках блішчаць,
На мокрых лісточках рубіны гараць.
П‘юць дожджык так прагна расьліны й зямля,
І весела стала за рэчкай ральля.
|
