Эх, прастор які шырокі!..
Нам нясецца кветак пах.
Як чароўна ў полі мглістым:
Срэбны месяц вунь усплыў —
Бляскам белым і іскрыстым
Ўсё навокал пасрыбрыў.
А ўгары сьмяюцца зоры;
Ноч пануе на палях.
Прэч ідзі ты, злое гора, —
Перад намі вольны шлях!..
|}
|
Ходзіць восень па палёх,
Сум кідае па лясох.
Яркіх фарбаў больш няма.
Хутка прыдзе к нам зіма.
Задыміліся туманы
І палёў схавалі раны.
У паветры ўецца ніць —
І срыбрыцца і бруіць.
Дываном сваім шумлівым
Восень, з шэлехам смутлівым,
Апранула у красу
Ўсе прасекі у лясу
І канец нясе ўсім казкам…
Ноччу месяцавым бляскам
Яна, з сумам заадно,
Пазірае у вакно.
І дрыжыць перад дзяньніцай
Адзінокаю зарніцай
Ў цёмнай люстры азяроў
Між пахіленых кустоў.
Як дзяцюк той улюблёны,
Ходзіць вецер задумлёны
|
