Мілая птушка, вясеньняя кветка;
Ты хоць кінь жальбу сваю,
Лепш засьпявай, як калісь было улетку, —
Разам і я запяю:
Ўспомнім з табой нашу, радасьць былую.
Пей-жа мне песьні свае:
Веру, што згоняць нуду яны злую;
Песьня нам душы зьліе!
|}
|
Сівер завывае,
За вакном бушуе;
Даль за мутным сьнегам
Толькі ледзь відаць.
Жудасна, сьцюдзёна…
Знаю, дарагая,
Чаму твае вочкі
Смутна так глядзяць;
Ня журыся, кветка,
Што зіма настала;
Спавіла прыроду
Ў сьнежны цяжкі сон.
Захавай на сэрцы,
Мая сумна птушка,
Да пары вясеньняй
Ласкі пройшлых дзён.
Серабрыстым сьмехам,
Як даўней, засьмейся;
Будзем зноў снаваці
Залатыя сны:
Злоснай, непагоднай
Быць зіме ня вечна;
Сьнегам не завеяць
Ясных дзён вясны!
|
