Гэй, засьмейся, сэрца,
Гэй усьмешкай мілай,
Што душу ўзьнімае,
Узмацняе сілы,
Што зганяе хутка
Сум і жальбу злую,
Што дае надзею
І любоў сьвятую!
|}
|
Грахоча чыгунка між ўзгоркаў зялёных
Праз бор, што стаіць, як сьцяна;
Блішчаць залаціста-бурштынныя сосны.
Куды-ж так нясецца яна?
Спаміж бору вылунаў горад вялікі;
Паплыў ён, схаваўся і зьнік.
Ізноў пацягнуліся вузкія ніўкі,
Дзе працу кладзе ўсю мужык.
Па ўзгорку рассыпалісь гурмай сяляне,
Капаюцца ў чорнай ральлі;
Працуюць з сахой, з бараной небаракі
На потам аблітай зямлі.
А вунь, на курганчык зялёны усьпёршысь,
У задуме дзяўчынка сядзіць;
Заплаканы вочкі, — дзяўчынка-галубка
На сьвет божы сумна глядзіць.
Галоўку сваю апусьціла так нізка, —
Чаму засмуцілася так?
Ў далёкі край можа пашоў яе мілы
І згінуў навек небарак?
А можа аб здрадзе сумуе дзяўчынка,
Успомніўшы жыцьця вясну:
Кахаў яе мілы, а посьле пакінуў,
Пакінуў дзяўчынку адну?..
|
