|
Як толькі ўспомню, я парою,
Дзіцяцтва залатыя сны,
Крыніцай сьветлай прада мною
Нясуцца дні маёй вясны.
О, жыцьця раніца сьвятая,
Душы і сэрцу дарагая,
Заўсёды ў памяці маёй
Ты будзеш зьяць сваёй красой!
І роднай маткі вобраз мілы;
Яе каханьне да мяне.
І маладыя мае сілы
Ўсплываюць часта ў сьветлым сьне.
Вясной, ў бляску срыбнай ночы,
Як красаваўся дзіўна сад,
Я першы раз адплюснуў вочы
І сьвета хараству быў, рад.
Я рос сярод-красы прыроды,
Душу сваю з прыродай зьліў;
І ў сьветлы час і ў час нягоды —
Яе змаленства я любіў.
І з кожнай кветкі на лугох:
І з кожнай траўкі на палёх
Цудоўну моц я даставаў
І шчасьце ў сэрцы гадаваў.
Зямлёй і небам любаваўся
І чуў іх вечную красу;
Я часта ранкам углядаўся
У прамяністую расу.
Вясной чароўнай і пахучай
Любіў я рана уставаць
І сьветлы золак, спатыкаць.
Тады з палёў струёй жывучай
|
