Гэта старонка не была вычытаная
Аж дрыжэла зямля
І паветра.
Грух і грух,
Грох і грох
На галовы людзей
І на спіны.
Што за страшныя, лютыя кпіны.
Непакоілі
Грудзі зямлі
Зусім новым,
Нязведаным страхам,
Непакоілі
Воблачным шляхам.
А гарматы
Зенітныя,
Нібы з вады —
З глыбіні —
Кракадзілы,
Падымалі насы што ёсць сілы.
І плявалі агнём —
Не траплялі
У магутныя крыллі.
Угару
Свой праклён гаварылі.
І ляцелі праклёны
Арліхам
У зычную летнюю просінь —
Нібы хмаркі-дымкі з папяросаў.
А тым часам
Арліхі мільгалі,
Бы уранне зарніцы.
Сваім гульням
Не зналі граніцы.
Іх смяшылі
З зямлі
Алавяныя грозныя гукі,
Іх смяшылі
Смяротныя мукі.
