Сярмяжны гнеў як бухнуў буйнай бурай —
Пачалі мсціць дзяцюк і стары дзед.
Магнат дрыжыць, трасецца яго скура:
Шмат вілаў, кос забразгалі ў багнет.
Таіў наш бор спяванне партызанаў,
Таіў кляцьбу — прысягу пры агнях.
Бор знае моц совецкіх камандзіраў,
У зброі ўсе, з адвагаю ў грудзях.
Паўстанцы край і вечарам і ўранку
Глядзеў на смерць, на груды цел, на кроў,
Зрываў з паноў арлістую „пазнанку“
І спраўдзіў сказ — паданне гусляроў.
Кастрычнік зноў наводзіць лад у хаце:
Працоўных друг і рупны гаспадар.
Пануе ўсюль асвета, творчасць, праца,
Макцветны сцяг шатром абняў абшар.
Іржу вякоў скрабе наш вой чырвоны,
Зрывае з воч халопскую луску.
Штыхом, мячом запісаны законы,
З якіх карысць усюды бедаку.
Замест каляд, Кастрычнік піша эру:
Сусветны Май — наш пролетарскі фэст,
Замест „святой“ часоў паганскіх веры —
Здабылі мы Комуны маніфест.
Імчыць імчыць ад вёскі і да вёскі,
Ён у палях, далінах, пустырах;
Грымяць усюль адгукі-адгалоскі,
Шуміць-гудзіць па местах-гарадах.
Нябесны „цуд“ ён рупна комсамоліць,
Трасе царквой, здымае „божы“ звон.
А словы — гром, а словы — гучны молат.
Юнак-прарок бязбожніцтва — то ён.
