Гэта старонка не была вычытаная
Дочка рыбалова?
Прарочыць сэрца
Міламу загубу?
У грозны час
Пусціўся ён на ловы,
У страшны час
Аддаўся мору любы…
*
Імчуся удаль.
Дык вось яны — вяршыны…
Пагрозныя, каменістыя цуды,
Бы ланцугі
Няведамых машынаў
Спляліся тут
У казачныя жмуты.
Дык вось яны…
За сівымі гарамі
У бітву йшла
Эпоха на эпоху.
І дваццаць шэсць
Ляглі тут у адно ранне,
І тысячы
Не ведалі спалоху.
Гара з гарой
Вяла свае гаворкі
На гарматнай
На жалезнай мове,
І шчоўкалі,
І сыпалі вінтоўкі
Алавяным
Градам па галовах.
*
Дык вось яны… —
Хрыбты за стэпам Дона
У шызым дыме
Раніцы лагоднай.
У вышыню,
