|
Хтосьці дзень зарэзаў, бы ягнёнка, —
Шмат крыві у мора палілося,
На заход пачаў бамбук гамонку,
Задрыжэлі пальмы ў адгалоссі.
Запалалі горныя абрысы,
Запалалі — згаслі ў задуменні.
Вецер цёплы лічыць кіпарысы;
Хвалі граюць, мчацца, як алені.
Буду піць пахучы смутак змрокаў,
Покуль ноч на параход навісне.
А пасля пайду брысці далёка,
Дзе ліяны на гары спляліся.
Там авечак цэлыя атары,
Там агнішчы чабаноў абхазскіх,
Там смуткуе, весяліцца тара,
Там яна — абрываў стромкіх казка.
Там пяе пастушка маладая.
Песня-быль мацней жыцця і смерці.
Дзіўны голас ловяць блізі, далі.
Сум і радасць — дзеці яе сэрца.
|
