|
Бродзіць вецер шумлівы, стоногі,
Белых зайцаў па моры пасе,
Заблудзіўся, шукае дарогу
У хвалістым, зыбучым аўсе.
Паказалася плямка здалёку —
Карабель адзінокі паўзе.
Ён крапінкай здаецца на-вока,
Ён загубіцца ў кволай слязе
Нібы дзіва, расце, вырастае
Сівым воблакам лёгкі дымок.
Шле у горы сваё прывітанне
Гутарлівы, вясёлы гудок.
То плыве сюды „Ленін“ з „Расіі“ —
У цяплынь прамяністай Апсны[1].
Над ім кружацца чайкі сівыя,
Так гасця аглядаюць яны.
Усміхнецца на хвілю краіна
Ў белым вэлюме родных снягоў.
„Ленін“ якар сталёвы тут кінуў
Ля абхазскіх глухіх берагоў.
Гагры, 1926 г.
|
