Гэта старонка не была вычытаная
З глухіх цяснін пацягне роснай стомай.
Яна мне кіне ў грудзі соладзь стогнаў,
Заслепіць белай музыкай зубоў
І скажа свой жаночы забабон:
„Прыбой сягоння гэткі непакорны…
Вунь два чаўны згубіліся на моры…
Як непрытульны дрэвы ў гэты час.
Цалуй мацней, цалуй апошні раз…“
Задзівіць поўнач месячным спакоем,
Заслепяць цені смугла-сінім строем,
Зайграюць зоркі залатым аўсом,
Спадуць на чорны сполах валасоў.
„З табой, з табой паеду ў Беларусь я!“ —
І я ў вачах бяздоністых таплюся,
А броўкі коляць цёмнай астрынёй.
Яна дрыжыць галінкай маладой…
Гагры, 15/III 1926 г.
|}
