Пень трухлявы, сукаваты,
Воддаль засланка крывая,
Побач цэгліна старая,
Дзве палоўкі дна ад бочкі,
Рознастайныя дашчочкі.
Гэта ўсё сям‘ёй разбітай
Вакол хаткі пазабыта,
Абрасло сіўцом-травою,
Палыном і крапівою!
Ой, не год і не дзесятак,
Не адна, а многа матак
Ў Ясных Крушнях вечным ходам,
Безупынным карагодам,
Сваю долю пракліналі,
Пастушкоў як гадавалі
Для багатага маёнтку —
Для дастатку і „пожондку“.
Ой, не раз у гэтай хаце
Пралівала слёзы маці,
Як злы цівун без літосці
Бізуном ламаў ёй косці,
Калі сына бараніла,
Калі ў двор цягалі сілай
На пакуту і на здзекі,
Каб зрабіць з яго калеку
На пацеху панскім дзеткам,
Пестунам і малалеткам.
Ой, нямала сцены гэты
Былі жудасцю адзеты,
Як прыгожую дачушку,
Весялушку і пяюшку —
Ўцеху парабка старога,
Мазалістага, сівога
Пацягнулі ў панскі хорам.
На га небнасць і на сорам
