Ой, не раз у гэтай хаце
Гучна сыпалі пракляцці
І слаўцы ядроным макам.
Ліха шмат было ды з гакам,
Як і паншчына сканала,
Як і „воля“ тут настала
Пры цары, пры „вызваленцу“,
Меў даволі ліхалецця.
З „вольнай волечкі“ ў найміты
Горам мужычок прыбіты
Зноў у двор пайшоў да пана
Працаваць да ночы з рана
На абшырным загуменні.
Пакаленне ў пакаленне
Гэтак шло-плыло у бяскраі
Каля рэчкі, каля гаю.
Пан быў важным і багатым, —
Гнуў спіну сваю араты,
Крушні Ясныя араў ён
Пад царкоўныя маралы.
Нейкім дзівам, нейкім цудам,
Як пракляцце злога Юды,
Як астаткі дзён пакутных,
Адзічэлых, каламутных,
Аж да нашых лепшых часаў,
Без прыправак, без прыкрасаў
Асталася тая хатка, —
Веку цёмнага дзіцятка,
Так стаіць бяззубай цноткай
Год мінулых доч-прыплодка.
II
Вось у гэтай хатачцы ў старэнькай
З хлапчуком жыве маленькім,
З сваім Янкам-сірацінай,
