І пісаць, і рахаваці.
Не бядуй, не плач-жа, маці!
Я ад радасці, паверце.
Радасць плача ў маім сэрцы.
Застанецца Янка тутка,
Я пайду сабе ціхутка.
Мабыць курыца зняслася, —
Прынясу яечка Ясю…
Ты не бойся, тут кармежкі
Хопіць без твайго яечка!
IV
Зажылося Янку добра.
Ён — вясёлы і харобры, —
Выганяе ў поле быдла, —
Яму праца не абрыдла,
І будзіць не трэба зрана.
Як яшчэ стаяць туманы,
Як яшчэ мігцяцца зоркі, —
Чуваць Янкава гаворка:
„Дайце мне скарэй сняданне!
На-цю-на! На паляванне
Мы з табою зараз пойдзем.
Годзе нам драмаці, годзе!“
Цюцька гаўкне, жмурыць вочы,
Бо яшчэ драмаць ахвочы.
Янка спрытна з месца скокне:
„Гэй, каровы абібокі!“
І бычка пагладзіць ласы.
„Эх ты, любы мой Падласы!
Падраслі мо‘ занач рогі?“ —
Шмат на гэта трэба змогі, —
Трэба рогі пальцам мерыць,
Бо не верыць вокамеру.
А бычок той гэтым часам
Пазірае набак шчасна,
Падымае хвост трубою,
