Старонка:Збор твораў (Бядуля, 1937). Том I.pdf/265

Цар ангельскі едзе, скача,
Перарэжа ўсіх, няйначай;
Пан імчыцца з „велькім пэндам“
У фальварак па арэнду.
Будзе шыбеніц бясконца
Ў нашай змучанай старонцы.
— Забяры хлапца з фальварка,
Прывядзі дахаты шпарка.
А то потым будзе позна, —
Людзі ў нас талкуюць розна, —
І няшчасная матуля
Затужыла па Янулі,
Задрыжэла, як асіна:
— Не дай бог, хлапчук загіне! —
Стала ёй жыццё няміла,
Цёнгле сны благія сніла;
Сніўся вісельнік і чэрці,
Сніўся цар, вужака, смерць ёй.
— Ой, звязаўся на нядолю
Янучок мой з гэтым полем! —
Вось надумалася маці
Свайго сына „ратаваці“.
У гушчар пайшла ціхутка,
Там пачула рэхі дудкі:
То сынок сядзіць і грае,
Не баіцца страхаў зграі.
„Во‘ знайшла!“ (а вочы — шылы),
За каўнер патармашыла.
„Пойдзем, бедны мой, дадому.
Не хваліся ты нікому,
Што служыў тут“. Хлопец плача:
— Звар‘яцела ты, няйначай!
Як я кіну сваё стада?
Гэта-ж сорам, гэта-ж здрада.
Ты, мабыць, жартуеш, матка,
Гэтак спрытна, гэтак гладка…
Дык навошта табе жарты?
— Ты не будзь, сынок, упартым!