І жудасныя казкі-былі
Гаварыў малому Янку
Аб тым, што дзеялася
У маёнтках панскіх.
І кулаком старым сухім,
Пажоўклым, бы карэннем з-пад зямлі,
Трос стары ў бок маёнтка
Пана Скрыцкага,
Які здалёку белым дахам
Неба падпіраў.
Тады ў вачах патухлых дзеда
Палаў агонь…
З дзівам паглядаў малы Янка
На маёнтак панскі.
І доўга задумённы смутак
Яго вачэй палацы акрапляў…
Там…
Ў аксаміце, золаце і шоўку,
Гадавалася, расла
Панская дачка Марына —
Белая і пухлая дзяўчынка,
Як-бы сатканая з пуху
Снежнабелага, лябяжага…
А вочы… вочы…
Ласкавыя, мяккія.
Гляне —
Цёпла на душы малога Янкі робіцца,
Бы песня жаўранка шчакоча яму вушы,
Бы васілёчкі песцяць яго губы,
І цэлы дзень тады
Шчасцем быў ён сыт.
А раз…
Апрыкраў ёй.
Сабакамі яна яго цкавала,
„Хамам“, „быдлам“ абазвала,
Як доўга на яе здалёку
Ён глядзеў.
