Старонка:Збор твораў (Бядуля, 1937). Том I.pdf/277

Казка з каменя і сталі.
Горад
У зморшчынах глыбокіх, гулкіх вуліц,
У павуціне дротаў,
У рогаце машын,
У маланках — агнявіцах электрыцтва,
У хмельных скоках самаходаў і трамваяў. —
Нервовы і вар‘яцкі горад
Кіпеў жыццём.
Як мурашкі
На карчы у лесе,
Кішмя кішэлі людзі.
Што дзень злаваўся горад,
Бы асілак грозны.
Гэта фабрыкі, заводы
Крычалі ў неба,
Высунуўшы ўверх страшныя коміны,
Што чадзілі абшары вышыні
Туманна-шызым дымам,
Плявалі ў перламутравы, аблочны
Трон нябеснага тырана.
Грозным, гнеўным выкрыкам
Звалі фабрыкі.
Дрыжы, банкір і фабрыкант!
Свае хаўтуры чуеш ў гуку фабрык!
У бетонных курганах
Навекі ты заснеш.
Дрыжы!
Музыка, шампанскае, блудніцы.
І блеск кафе-шантанаў
Хай ліжуць твой распусны мозг,
Зацемраны агіднаю хваробай.
У сутарэнні сядзіць галодны твой нявольнік, —
У лахмоццях злосны,
З маланкай цёмнаю ў вачах,
З пракляццем у душы,
З матаршчынай на губах,