Гэта старонка не была вычытаная
Ад злосці Янка скрыгатаў зубамі.
Цямнела у вачах,
А сэрца вугаллём
Пяклося у грудзёх.
— Агатка! Родная сястрычка!
Шчыра службу ты служыла люду.
З панскіх рук
Жывой цяпер не выйдзеш…
Я адамшчу…
І вочы —
Два агні
На бледным твары запалалі.
І сківіцы, бы абцугі,
Сціскаліся,
Скрыпелі.
І цела ўсё —
Сталёвая спрунжына:
Во-во,
Стралою смерці
Пусціцца ў дагонку
За катам польскім…
За смерць нашых бацькоў
Пан Скрыцкі заплаціў жыццём.
Марына — адменай будзе
За Агату.
З мясам вырву з сэрца я
Каханне.
X
Не ваўчанё
Над прыстрэленай ваўчыхай
Вые, прычытае, —
Марына, панская дачка,
Над забітым бацькам плача,
Б‘ецца галавой аб жвір.
Ламае рукі,
Ўся дрыжыць.
Змрокі узнімаюцца, растуць,
