Старонка:Збор твораў (Бядуля, 1937). Том I.pdf/301

Коліць слух калючай голкай.
Пан злуецца: што за звода?
Хто ў лапцях тут робіць шкоду?
— Ты? мой стараста? Ну, ну?
— Дзеўку я прывёў адну…
— Ці-ж адну? Ой, дам гультаю!
— Спадабае пан, я знаю!
Уцяклі ўсе. Дай, пан, веры, —
І старэнькі — шмыг за дзверы.
А дзяўчына слёзы лье.
Пан бярэцца за яе…
— Дык чаго-ж ты? падыйдзі-жа! —
Кажа пан — ты пакажыся!
Я агледжу без прынукі,
Замест воч — я маю рукі.
Ацаню красу тваю,
Палюблю ці праганю. —
Прыцягнуў і — мац рукою.
— Пан, злітуйся нада мною…
— Бач і голас у дзяўчынкі,
То не голас — ручаінка!
Валасы твае, як пух,
Словам, стараста мой — зух!
Шчочкі гладкі — маладая.
Тварык — жар, то кроў жывая,
Мабыць чырванее цела.
Во халодная — збляднела…
Губкі пухлыя маўчаць,
Грудкі поўныя дрыжаць…
Пан ёй гладзіць рукі, плечы,
Штось балмоча недарэчы,
А яна глядзіць на бельмы
Злой, агіднай, дзікай шэльмы,
І нязнаны смертны страх
Б‘ецца ў тропаткіх вачах:
Пад схаванай панскай грозьбай
Скамянелі яе просьбы.
— Бач, як гнецца стан дзяўчыны,