Старонка:Збор твораў (Бядуля, 1937). Том I.pdf/302

Ты трасешся, як асіна…
Аб зубок стучыць зубок,
Ты не бойся, лебядок!
З галавы да ног агледжу
Я рукамі, як належа.
— Ой, панок, хай будзе досыць, —
На каленях шэпча-просіць.
— Ты чыё, дзіця маё?
— Дочка старасты твайго.
— То няпраўда! — кажа хтосьці, —
— То няпраўда, ягамосце!
Далібог, не доч мая, —
Кажа стараста, — твая!
(За дзвярыма прытаіўся,
Як не трэ‘ было — з‘явіўся).
Пан калісь і маю бабу
Да сябе ў пакоі вабіў.
Ты пакінуў тады ёй
Водслед похаці тваёй.
Гадаваў тваю дачку я,
І цяпер яе шкадую,
Так чыніць бясконца здзекі
Непрыстойна чалавеку.
У грудзёх тваіх цяпер
Вые, рвецца дзікі звер.
Пан, дастаў ты асляпленне
І на вочы, й на сумленне,
Вось цяпер на пана-ката
Надышоў і час адплаты.
Я ў граху табе служыў,
Я пакутаваў — не жыў.
Як дугу, ты гнуў мой карак,
Праз мяне ты знойдзеш кару. —
І дзяўчыну, дзед спакойна
За руку вядзе з пакояў.
Пан крычыць: „Сюды! Гайдук!“
Будзе старасту каюк.