„Скуль у парабка пыха такая?
Язычок у яго скуль такі?
Ён туман мне у вочы пускае,
Не йдзе роўна — а верне ў бакі“.
„Як Спалком падарыў стары хутар,
Дык жыві, багацей і сыцей,
А яму захацелася гуртам.
Вось знайшоўся такі грамацей!“
IV
Стары думае горкую думу,
Смокча люльку, дыміць і дыміць.
Раптам крыку наробіць ён, шуму:
„А што дзеўка без дзела стаіць?“
„Не да смаку, мабыць, наша праца,
Не ў спалобу ржаны каласок?
Не зявай, маляваная цаца!
Далібог, дам граблямі пад бок!“
„Ты зрабілася паняй вяльможнай,
Як у горад вучыцца пайшла?
Без цябе абыйсціся тут можна,
Можаш смела ісці, скуль прышла!“
Вось унучка заплача, здаецца,
Круглы тварык гарыць, нібы жар,
І спрытней за работу бярэцца,
І спяшыць, бы забухаў пажар…
Рупнасць вырасла з новаю сілай,
Граблі, вілы свой зык завялі;
Да работы вялікая міласць
У грудзях забуяла сям‘і.
Рос імпэт, аж завыла салома,
Закружыла, бы рой лясных пчол;
А да працы ніхто з іх не зломак,
Ажна сцены дрыжаць навакол.
