Не спазнала ані-ні.
Сэрца ў радасным агні.
„Дзякую за шчыры словы!
Я і сыты і здаровы.
Аж да заўтра хопіць дыхту.
Штось не бачу маладых тут…
Ці-ж няма дачкі на старасць
На падмогу і на радасць?
Альбо сына маладога,
Працавітага якога,
Хто да самай да магілы
Шанаваў-бы вашы сілы?
Мне вас шкода, даліпан!“
Скінуў клунак на тапчан.
Хату госць абводзіць вокам.
Да стала прысеў ён збоку.
А бабулька горбіць плечы,
Бы з гары, злязае з печы.
І пры гэтым з крэхтам горкім
Пра сынка вядзе гаворку:
„Нецікавыя часіны
Не давалі жыць тут сыну,
Хлеба-солі было мала
І дзіцятка галадала.
Вось і будзе ўжо шмат лет,
Як пайшоў Ягорка ў свет“.
„Ён цяпер амерыкантам,
Абадранцам альбо франтам.
Штосьці нас забыў саколік,
Мо‘ не вернецца ніколі.
Ні лістоў і ні паклонаў.
(Прымасцілася на ўслоне).
Вось уцехі мае многа
Ад дзяцей сваіх убогі,
Грэюць, няньчаць маткі грудзі,
А як выйдуць дзеці ў людзі,
