10. ЯК ЧОРТ СТВАРЫЎ БАЛОТА
Чорта гне у дугу, бельмы лезуць на лоб,
Забурчэла ўнутры аж занадта.
Бы атруту глынуў, бы глынуў горкі боб —
То зашкодзілі божы зярняты.
Ён крычыць на жывот, бо пачала расці
Раптам чэрава ў стог велічэзны,
Распірае бакі, ні сапсці, ні храпсці, —
Распучыўся ў гару ваўкарэзны.
І пачаў ён бляваць, мэкаць, нібы каза, —
То вылазіць крадзёнае бокам;
Там, дзе плюне, — расце гнілы корч і лаза,
І ракіта і лопух, і блёкат.
Чорт снуе, як павук, выпірае аж дух,
Плюе, харкае серкай, крывёю;
Ён паганіць ваду цэлай кучай рапух,
Рабакамі і дзікай травою.
Чорт снуе, як павук, рыгануў раз-другі,
Плюнуў панам і яснаю паняй.
Пойдзе гора гуляць на шнуры, на лугі
І жыццё мужыка апаганіць.
Чорт снуе, як павук. Ён усё — храк і храк:
Вылез поп з яго ляпы паганай.
Поп калматы такі. Гэй, пільнуйся, бядак, —
Поп закурыць у вочы туманам.
Чорту моташна — страх, аж хвастом лясь ды лясь,
Дзе рыгне — камары, аваднішчы;
З нутра купіны пруць, — скок і скок, плясь і плясь,
Чорт паскудзіць ваду, брудам нішчыць.
Ад натугі язык целяпаецца ўдоўж,
І тырчыць, нібы шост сукаваты.
Ўвесь запеніўся чорт; ён слізкі, як той смоўж,
А плюецца, плюецца рагаты.
