14. АГІДНЫЯ ЎЧЫНКІ ВЕДЗЬМЫ
Сядзіць ведзьма ў кустах, а над ёю сава
Шэрым крыллем плюгавым лапоча;
Крэхча жабай, дрыжыць, як жывая дрыгва, —
Ведзьма злая замовы шапоча.
А жар-месяц глядзіць на калматы гушчар,
Нібы твар агняшчокі, чырвоны.
Ой, Палессе замрэ ў ланцугах ночных чар,
У паганых кіпцях забабонаў.
Ваўкалакам страшным ведзьма душыць дзяцей,
Лезе чорным катом у сялібы,
Губіць спрэсу народ, муціць бедных людзей,
Кожны прэ на ражон і на хібу.
Плодзіць-родзіць чарцей, знахароў, ведзьмароў,
Паслугачак-шаптух усюль мае;
І падвеем ляціць на гумно з пустыроў
Паляшучка, вядзьмарка старая.
На людзей, на быдлё шле бяду за бядой
І бядой паганяе, бы пугай;
Замятае сляды чараўніцкай мятлой,
Затуляе гнілою дзяругай.
Пусціць дождж на жніво, сыпне град ільдзяны
З зачарованых горных харомаў;
Душаць кур, куранят каршуны-груганы,
Губяць збожжа страшныя заломы.
Сонца паліць-гарыць, нібы прысак пясок,
Хоць пячы ў ім яйцо, як у печы.
Пошасць, трасца бярэ, есць дзяцей прагны цмок,
Усіх поедам есць і калеча.
15. ЯК ПАЛЯШУКІ ЗМАГАЮЦЦА З ПАМОРКАМ
Людзі б‘юць шаптуноў, у магілы кладуць,
Да зямлі прыбіваюць асінай, —
Ведзьмакі-мерцвякі не ідуць, не брыдуць
Па начах таямніцай-пуцінай.
