Людзі ў пушчу ідуць; з усіх сіл грамадой
Вырубаюць высокую хвою;
Робяць крыж, валакуць да ракі талакой,
Ставяць крыж на гары за ракою.
Дзецюкі аб той крыж брусок ясеня труць,
Губку ў міг да бруска прыкладаюць;
Загарыцца яна, агонь людзі бяруць,
Ва ўсіх хатах з яго запаляюць.
І гарыць дзень і ноч гэты вечны агонь.
І пад крыжам не зводзяць агнішча.
Дзед паморак дрыжыць, як спалоханы конь, —
Не пускае яго пажарышча.
Ходзіць-бродзіць адзін між карчышчаў балот
Сівы дзед аднавокі, калматы;
Ён у вёску ідзе, дзе вартуе народ, —
Дзед праплішчыцца думае ў хаты.
Пападзе на агонь, пападзе на ваду, —
Яго смаліць агонь, вада топіць.
Люд дрыжыць і глядзіць на паморка-брыду,
Вочы пільна ў яго утаропіць.
„Ой, пусціце мяне, я вам шчасце нясу,
Векавечнае шчасце такое…
Я вам радасць даю, на спякоту — расу,
Ой, пусціце-ж у хаты затое!“
„Таго шчасця няма ў мужыка пры жыцці, —
А ў мяне — мае волю нявольнік.
У мяне можа сон-адпачынак знайсці,
Гарапашны палескі бяздольнік“.
„Гэта смерць, гэта смерць…“ — кажуць людзі кругом,
— „Адыйдзі-жа! акыш! мы не хочам!“
А паморак стаіць, як той цень над агнём,
Вокам зіркае, штосьці шапоча.
