Гэта старонка не была вычытаная
Пусці, божа, назад… Я тут згіну з тугі,
Спапяліцца душа мая з мукі…“
Бог грымнуў у адказ: „Ты астанешся тут,
Бунтаваць не дазволім на небе!..“
Не паслухаў дудар, захацеў у свой кут,
Ён пусціўся наўцекі на глебу.
Паляцеў на зямлю і астаўся вісець
Паміж небам і нізкай зямлёю;
І пачаў дзед малець і пачаў дзед драбнець,
І зрабіўся ён птушкай малою.
На шнуры йдзе ратай і глядзіць угару, —
Хтосьці гучна спявае над гоняй.
То пяе над раллёй смелы гімн на зару
Птушка-жаўранак, кружыцца, звоніць…
Менск, 1922 г.
|}
